Twee trails, een zwemwedstrijd, een triathlon en een beetje freewheelen

Na de marathon van Leiden op 22 mei heb ik niet stilgezeten, al zou je dat uit mijn blogfrequentie misschien niet kunnen opmaken. Daarom maar even een update.

Natuurlijk had ik tijd nodig om bij te komen. De eerste dagen na Leiden kón ik niet eens iets doen, omdat hevige spierpijn mij het normaal wandelen al verhinderde. Maar aangezien stilzitten ook niet echt mijn ding is, trok ik een week later alweer mijn hardloopschoenen aan voor een rustig herstelrondje.
Een schema had ik ineens niet meer, dus het stond mij volkomen vrij om te doen waar ik zin in had. En ik besloot dat ik wel zou zien hoe dat uit zou pakken. Het enige waar ik echt, maar dan ook slechts enigszins, voor 'moest' trainen, was de 1/8 triathlon op 16 juli.

Oh ja, ik had mij eerder in het jaar ook nog ingeschreven voor de Veluwezoomtrail. Heel ambitieus was ik destijds gegaan voor de 25 km, maar toen de marathon er 'tussendoor' kwam, besloot ik dat de 18 km ver genoeg was, een maand nadat ik 42 km en een beetje had gelopen.
Volgens mijn fysio hoefde ik me over mijn duurvermogen echter geen zorgen te maken, dus met een beetje onderhoud zou ik die trail wel aankunnen.

Een stukje zwemmen...
Voordat het zover was, kwam er echter nóg iets op mijn pad: via OV-miles (een spaarprogramma van de RET) kon ik een startbewijs krijgen voor de eerste editie van Like2Swim, in de Rotterdamse Entrepothaven. Ik schreef me in, kocht een goedkoop wetsuit en trok wekelijks mijn baantjes in het plaatselijke zwembad (dat deed ik toch al vanwege eerder genoemde triathlon). De drie borstcrawltrainingen die ik intussen bij Madelon Baans had gevolgd, kwamen nu ook goed van pas.

Zo kon het gebeuren dat ik op 12 juni vanaf een ponton het water in de haven in sprong om
vervolgens 500m te zwemmen. De temperatuur van het water was aangenaam en de sfeer was super! Het was dan ook genieten van begin tot eind, en ik bleek nog best in staat om een redelijke tijd te zwemmen. Ter plekke besloot ik om volgend jaar de 1000m te gaan doen!

Een prachtige trail en toch geen zin
Zes dagen na het zwem uitstapje mocht ik dus gaan buitenspelen in een prachtige omgeving - de Veluwezoom. Maar... ik had geen zin. En die zin kwam ook niet. Niet toen we aankwamen en het weer begon op te klaren. Ook niet toen ik onverwacht een aantal min of meer bekenden ontmoette, hoe gezellig dat ook was. En zelfs niet toen ik op pad ging en het schitterende bos indook. Elk van de 18 kilometers, die er in werkelijkheid bijna 20 waren, liep ik te worstelen met mezelf. Het lukt me maar niet om te genieten, terwijl toch echt alle elementen daarvoor aanwezig waren.

Met dank aan Babette voor de foto

Wat ook niet hielp, was dat ik maar niet kon ontkomen aan een groepje vrouwen van wie er eentje met nogal dragende stem non-stop aan het praten was, alsof ze bang was voor stilte.
Als ik de vrouwen inhaalde, kwamen ze mij even later voorbij. Als ik me liet inhalen, stonden zij even later stil. En dus hoorde ik alle gespreksonderwerpen voorbij komen, van de hond, tot vriendin zus-en-zo. Mijn toch al op de proef gestelde gemoed werd er niet beter door.

Maar... zoals aan alles, kwam er ook aan deze trail een eind. Na een venijnig heuveltje vlak voor de finish kon ik opgelucht een alcoholvrije Erdinger in ontvangst nemen. Die smaakte goed, als altijd.

Snel vergeten dus maar, deze trail? Nee, want op weg naar huis begon ik me toch voldaan te voelen dat ik hem had gelopen. En het lopen in de natuur bleek toch ook zijn werking niet te missen en ik werd zowaar weer een beetje blijer.

Waar zat het hem in, dat ik het geheel tegen mijn gewoonte in, niet naar mijn zin had gehad? Was het de uitwerking van de marathon, of was er iets anders aan de hand? Op dat moment had ik het antwoord nog niet en ik rommelde voort met mijn non-schema van een beetje lopen, een beetje fietsen en een beetje zwemmen.

Een fun-run en een wel fijne trail
Voordat ik mijn volgende officiële loop had, was daar nog de Blijdorp Run van de Rotterdam Running Crew. Omdat de runs eigenlijk altijd op woensdagavond zijn, ga ik er nooit heen. Woensdag is yoga avond, en dat wil ik niet graag missen. Maar voor een run om en door Diergaarde Blijdorp wilde ik natuurlijk wel een uitzondering maken. In alle gekte die er ontstond omdat er een beperkt aantal plaatsen was, wisten wij een felbegeerd bandje te bemachtigen en zo stonden wij op 6 juli op een volgepakt parkeerterrein om met bijna 6000 andere lopers op een prachtige zomeravond op deze unieke locatie te gaan lopen.
Hoewel de helft van de 6 km die wij deden buiten de dierentuin werd afgelegd, was het toch een bijzondere ervaring. Hoe vaak loop je nu aan de achterkant het Oceanium binnen om vervolgens in je hardloopkloffie onder de haaien door te lopen?

Drie dagen later mocht ik alweer aan de bak. Omdat manlief zich had ingeschreven voor de Oosterhoutse trail op 9 juli, had ik besloten om toch ook maar mee te doen, hoewel ik dat eerst niet van plan was geweest. Het zou de 7 km worden. Waarvan overigens kort van tevoren werd aangekondigd dat het 9 werd (uiteindelijk zou mijn horloge zelfs 9,3 km aangeven, maar welke kniesoor let daar nu op?).

Deze keer had ik iets meer zin, gelukkig. Voor de start nog een ontmoeting met mijn nieuwe collega INKnBURN ambassadeur Simone, en voor ik het wist, mocht ik op weg. Het parcours was beter uitgezet dan vorig jaar en het spoorzoeken bleef dan ook achterwege. Ik liep lekker en vlak voor de finish kon ik nog even aanzetten om te voorkomen dat mijn wederhelft, die een half uur eerder was gestart voor de 15 km, mij vlak voor de streep nog zou inhalen.
De feestvreugde werd nog verder verhoogd toen bleek dat ik met mijn - toch al mooie - startnummer nog een prijs had gewonnen: een buff rijker ging ik vervolgens na weer een alchoholvrij biertje naar huis.

En toch... het échte plezier in lopen beklijfde maar niet. Langzamerhand begon ik er echter achter te komen dat het niet de marathon was die me daarbij in de weg zat. Om een lang verhaal kort te maken, ik ontdekte dat mijn malaise werkgerelateerd was.
Serieuze zaak, want als je, terwijl sport je lust en je leven is, niet meer kunt genieten van je favoriete bezigheid, dan moet er iets gebeuren.

Geen triathlon - en dan toch weer wel
Vier dagen voor de Triathlon010 zat ik bij mijn orthomoleculaire arts, voor de halfjaarlijkse controle. Op haar vraag hoe het ging, barstte ik los. Dat ik nergens meer plezier in had, zelfs niet in sporten. Haar conclusie: ik zat tegen een burnout aan. Mijn bloedbeeld bevestigde dat.
In die toestand wordt roofbouw gepleegd op allerlei essentiële bouwstoffen/mineralen in je lichaam, dus die moesten worden aangevuld. Wat dat betekende voor (onder andere) het sporten? Ik moest heel erg naar mijn lijf luisteren en het niet te veel belasten. Simpel, toch?

Ik vertelde haar maar niet dat ik van plan was een aantal dagen later 550m te gaan zwemmen, 21 km te gaan fietsen en 5,5 km te gaan hardlopen. Achter elkaar, dat ook nog. Ik zou het gewoon rustig aandoen, dan kwam het wel goed. Twee dagen later zouden we voor een week op vakantie gaan, en ik vermoedde dat dat een grotere belasting zou zijn dan die hele triathlon.

De bewuste zaterdag kwam en ik laadde mijn fiets en alle andere zooi die nodig is bij een triathlon (en dat is véél meer dan bij een simpele hardloopwedstrijd) in de auto. Ik werd gereden, dus daar hoefde ik me niet druk om te maken. Maar onderweg merkte ik al dat het vuurtje niet brandde. Zonder al teveel enthousiasme haalde ik mijn startnummer en toebehoren op en keek vanuit de kantine naar de start van de voorgaande startwave (zie foto boven dit blog). Op dat moment hakte ik de knoop door: ik zou niet van start gaan; het voelde gewoon niet goed en ik moest naar de boodschap van mijn lijf luisteren.
Nog voordat mijn startwave aan de beurt was, zat ik alweer in de auto terug naar huis.

Twee dagen later begon onze vakantie. Niet geheel volgens plan was deze na twee dagen ook alweer afgelopen - het was zo'n tegenvaller dat we liever thuis zaten.
Toeval of niet: ik had mij maanden geleden in een opwelling ingeschreven voor nóg een triathlon, op 24 juli: de ITU Triathlon Championchips in Rotterdam. Vanwege het waanzinnig gave parcours in de stad. Omdat we later hadden besloten om die week op vakantie te gaan, had ik geprobeerd mijn startbewijs te verkopen. Dat leek tijdens onze mini-vakantie zelfs bijna te lukken, maar op het laatste moment kreeg de andere partij op eenvoudiger wijze een startplek.

Eerst mijn horloge aan zetten, dan pas gaan zwemmen...

Nu ik eerder terug was, besloot ik de optie open te houden om dan maar zelf mee te gaan doen. Een herkansing. Eentje die lukte! Ik had er echt zin in, dus vol vertrouwen ging ik alle transitiezones af en ging ik uiteindelijk het ponton op voor de start. Aan alles voelde ik dat het vandaag goed zou komen.

Ik zwom ruim 800m door de Rijnhaven, fietste ruim 20 km langs het water en over de bruggen en liep 5 km door het park bij de Euromast!

Blij ei op de fiets!

Ik was verre van snel, vooral omdat ik uiterst voorzichtig door de vele bochten fietste, maar haalde wel de finish. En, belangrijker: ik genoot van iedere meter, van iedere minuut. Na de eindstreep liep ik op een roze wolk. Wat een stoer gevoel om een triathlon te hebben gedaan! Het voelde zo veel beter dan die 1/16 die vorig jaar mijn debuut was. Volgend jaar hoop ik hier zeker weer aan de start te staan!

Wat dit betekent voor mijn algehele sportplezier? Het is nog te vroeg om dat te zeggen, maar dit kan me in elk geval niet meer worden afgenomen. Een schema heb ik nog steeds niet, ook al staat er vanaf september weer het nodige in de planning.
Op 4 september de Wisenttrail (16 km), op 18 september de Dam tot Damloop (10 EM), op 15 oktober de Landgoed Twentemarathon (als duo, dus ieder de helft lopen en de andere helft fietsen). Ik heb me zelfs laten verleiden tot een trail van 25 kilometer in november, dus er moet wel enige voorbereiding plaatsvinden.
Maar voor nu vind ik het best. Het komt zoals het komt, en dat is oké.

Finish!